Puszcza Jodłowa w Górach Świętokrzyskich zyskała sławę dzięki opisom Stefana Żeromskiego, który uwiecznił jej piękno w poemacie „Puszcza Jodłowa” i innych utworach. Ten wyjątkowy obszar od lat fascynuje również naukowców, którzy odkryli tu prawdziwy fenomen przyrodniczy – wyżynny jodłowy bór mieszany Abietetum polonicum.

Endemit na skalę Europy

Po raz pierwszy to unikalne zbiorowisko leśne zostało opisane w 1928 roku na podstawie badań prowadzonych w Górach Świętokrzyskich. Co szczególnie istotne, występuje ono wyłącznie na terenie Polski, a jego największe obszary można obserwować w Górach Świętokrzyskich (w tym w Świętokrzyskim Parku Narodowym) oraz na Roztoczu.

Charakterystyka lasu

Puszczę Jodłową tworzą przede wszystkim:

• Główne gatunki drzew: jodła pospolita (dominująca), buk, dąb szypułkowy i bezszypułkowy

• Gatunki rzadsze: osika, olsza czarna, brzoza brodawkowata, świerk

• Warstwa krzewów: malina, bez koralowy, jarzębina, kruszyna

W runie leśnym spotkać można m.in.:

• Rośliny zielne: szczawik zajęczy, konwalijka dwulistna, kosmatka owłosiona

• Mszaki: płonnik strojny, tujowiec tamaryszkolistny, merzyk pokrewny

Różnice między obszarami chronionymi a gospodarczymi

Ciekawe różnice obserwuje się pomiędzy fragmentami Puszczy Jodłowej znajdującymi się w Świętokrzyskim Parku Narodowym a terenami wykorzystywanymi gospodarczo:

• W ŚPN przyroda rozwija się naturalnie, bez ingerencji człowieka

• Obserwuje się tu naturalną sukcesję biologiczną

• Występuje większa ilość martwej materii organicznej

• Notuje się wyższą bioróżnorodność

Ochrona unikalnego dziedzictwa

Puszcza Jodłowa stanowi nie tylko ważny element krajobrazu Gór Świętokrzyskich, ale także unikalne na skalę europejską zbiorowisko leśne. Jej ochrona pozwala zachować to wyjątkowe dziedzictwo przyrodnicze dla przyszłych pokoleń.