Termin DDA jest przez większość osób prawidłowo identyfikowany jako określenie odnoszące się do dorosłych dzieci alkoholików. O nieco mniejszej wiedzy wśród opinii publicznej możemy mówić w temacie DDD, czyli dorosłych dzieci z rodzin dysfunkcyjnych. Termin ten określa osoby dojrzałe, które dorastały w rodzinach o zaburzonej równowadze, bez ustalonej hierarchii wartości, w poczuciu braku akceptacji. Na szczęście zła sytuacja startowa nie musi determinować ich życia. Dużym wsparciem okazuje się terapia. Jak wygląda w przypadku DDD? W jaki sposób pozwala pozbyć się wpojonych w dzieciństwie automatyzmów?

1. Kim są DDD?

2. Najczęstsze objawy DDD

3. Diagnoza i terapia w DDD

Ocena czy wręcz diagnoza DDD jest kwestią wielowymiarową, w dużej mierze uwarunkowana indywidualnie. Z tego względu konsultację i terapię warto prowadzić w wyspecjalizowanych ośrodkach – szczegóły znajdziesz na https://rodzinaodnowa.waw.pl/.

Kim są DDD?

Zanim zaczniemy mówić o DDD, musimy zaznaczyć, że nie jest to ani jednostka chorobowa, ani formalnie uznane zaburzenie psychicznie. Nie zmienia to jednak faktu, że obserwacje medyczne pozwoliły ustalić pewien powtarzający się wzorzec. O cechach związanych z syndromem DDD powiemy więcej za chwilę. Warto natomiast zaznaczyć, że DDA i DDD, choć mają wiele wspólnego, wykazują się także istotnymi różnicami. W obu przypadkach mówimy o osobach wychowanych w rodzinach dysfunkcyjnych, różnica jednak zasadza się na istocie tej dysfunkcji: uzależnieniu lub bardziej rozbudowanej grupie trudności psychicznych.

Więcej informacji o DDD znajdziesz na stronie https://rodzinaodnowa.waw.pl/ddd/, zaś o DDA przeczytasz na https://rodzinaodnowa.waw.pl/dda/.

Najczęstsze objawy DDD

Choć wśród terapeutów i lekarzy panuje pewna zgoda co do tego, czym jest DDD, nie istnieje żadna zamknięta lista symptomów, a objawy różnią się w zależności od specyfiki dysfunkcji, doświadczeń z dzieciństwa, czasu trwania wpływu rodziców na młodego człowieka. Najczęstsze cechy charakterystyczne DDD to:

• wysokie poczucie braku wartości i poczucie niekompetencji, niewystarczalności,
• lęk przed odrzuceniem,
• dążenie do perfekcjonizmu,
• tendencja do obwiniania się,
• poczucie nadmiernej odpowiedzialności,
• kłopoty z podejmowaniem decyzji,
• trudności z zaufaniem do siebie i innych,
• problemy z budowaniem i utrzymywaniem zdrowych relacji w dorosłym życiu.

Warto zaznaczyć, że emocje osób z DDD są intensywne i niestabilne, a często również niezrozumiałe dla głównych zainteresowanych.

Diagnoza i terapia w DDD

W przypadku syndromu DDD dobre efekty można osiągnąć poprzez psychoterapię mającą na celu przepracowanie dysfunkcyjnego wzorca oraz nabranie umiejętności zdrowego funkcjonowania w życiowych rolach. Pierwszym krokiem, do którego dochodzi się w czasie terapii, to nazwanie i zaakceptowanie prawdy o sobie i bliskich, nazwanie swojej roli i określenie nowej.

Czytaj także:

> Zespół Otella w kulturze popularnej: Jak media przedstawiają to zaburzenie?