Termin DDA jest przez większość osób prawidłowo identyfikowany jako określenie odnoszące się do dorosłych dzieci alkoholików. O nieco mniejszej wiedzy wśród opinii publicznej możemy mówić w temacie DDD, czyli dorosłych dzieci z rodzin dysfunkcyjnych. Termin ten określa osoby dojrzałe, które dorastały w rodzinach o zaburzonej równowadze, bez ustalonej hierarchii wartości, w poczuciu braku akceptacji. Na szczęście zła sytuacja startowa nie musi determinować ich życia. Dużym wsparciem okazuje się terapia. Jak wygląda w przypadku DDD? W jaki sposób pozwala pozbyć się wpojonych w dzieciństwie automatyzmów?
1. Kim są DDD?
2. Najczęstsze objawy DDD
3. Diagnoza i terapia w DDD
Ocena czy wręcz diagnoza DDD jest kwestią wielowymiarową, w dużej mierze uwarunkowana indywidualnie. Z tego względu konsultację i terapię warto prowadzić w wyspecjalizowanych ośrodkach – szczegóły znajdziesz na https://rodzinaodnowa.waw.pl/.
Kim są DDD?
Zanim zaczniemy mówić o DDD, musimy zaznaczyć, że nie jest to ani jednostka chorobowa, ani formalnie uznane zaburzenie psychicznie. Nie zmienia to jednak faktu, że obserwacje medyczne pozwoliły ustalić pewien powtarzający się wzorzec. O cechach związanych z syndromem DDD powiemy więcej za chwilę. Warto natomiast zaznaczyć, że DDA i DDD, choć mają wiele wspólnego, wykazują się także istotnymi różnicami. W obu przypadkach mówimy o osobach wychowanych w rodzinach dysfunkcyjnych, różnica jednak zasadza się na istocie tej dysfunkcji: uzależnieniu lub bardziej rozbudowanej grupie trudności psychicznych.
Więcej informacji o DDD znajdziesz na stronie https://rodzinaodnowa.waw.pl/ddd/, zaś o DDA przeczytasz na https://rodzinaodnowa.waw.pl/dda/.
Najczęstsze objawy DDD
Choć wśród terapeutów i lekarzy panuje pewna zgoda co do tego, czym jest DDD, nie istnieje żadna zamknięta lista symptomów, a objawy różnią się w zależności od specyfiki dysfunkcji, doświadczeń z dzieciństwa, czasu trwania wpływu rodziców na młodego człowieka. Najczęstsze cechy charakterystyczne DDD to:
- wysokie poczucie braku wartości i poczucie niekompetencji, niewystarczalności,
- lęk przed odrzuceniem,
- dążenie do perfekcjonizmu,
- tendencja do obwiniania się,
- poczucie nadmiernej odpowiedzialności,
- kłopoty z podejmowaniem decyzji,
- trudności z zaufaniem do siebie i innych,
- problemy z budowaniem i utrzymywaniem zdrowych relacji w dorosłym życiu.
Warto zaznaczyć, że emocje osób z DDD są intensywne i niestabilne, a często również niezrozumiałe dla głównych zainteresowanych.
Diagnoza i terapia w DDD
W przypadku syndromu DDD dobre efekty można osiągnąć poprzez psychoterapię mającą na celu przepracowanie dysfunkcyjnego wzorca oraz nabranie umiejętności zdrowego funkcjonowania w życiowych rolach. Pierwszym krokiem, do którego dochodzi się w czasie terapii, to nazwanie i zaakceptowanie prawdy o sobie i bliskich, nazwanie swojej roli i określenie nowej.
Czytaj także:
> Zespół Otella w kulturze popularnej: Jak media przedstawiają to zaburzenie?
